Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ
ο θάνατος εγκαθίσταται μέσα μας
Κάποτε του ανοίξαμε την πόρτα.
Από τότε ένα ρολόι δράκος
Τον βαπτίσαμε ζωή
Μας τρέφει και τρέφεται
Τον φοράμε και μας φορά
Βαδίζουμε στα βήματά του
και περπατά στα δικά μας
Όταν διψάμε πίνουμε
σταγόνες νεκρού ουρανού
σταγόνες νεκρού ουρανού
Κάθε μέρα όλο και πιο πολύ
εισχωρούμε στο θάνατο
Μικρή εξαίρεση όταν απλώνουμε τα χέρια
Μικρή εξαίρεση όταν βρίσκουμε άλλα χέρια
Τότε ανθίζουν λουλούδια
Τότε μέσα στ' αρώματα της αγάπης
ένας άι Γιώργης σκοτώνει τον δράκο
κι ένα μελίσσι χαράς βουίζει στο αυτί μας
Ανάστηθι
«Πιο ανθεκτικό κι από μπρούντζο ένα μνημείο τέλειωσα
Πιο ψηλό κι απ' τον βασιλικό τόπο των πυραμίδων
που ούτε οι μπόρες, ούτε ο βόρειος άνεμος
δεν μπορούν να φθείρουν, ούτε η ατέλειωτη
αλυσίδα των ετών και το φευγιό του χρόνου
Δεν θα πεθάνω ολάκερος,
κι ένα μεγάλο μου κομμάτι τον τάφο θα ξεφύγει.
Διαρκώς μες στα μελλούμενα η δόξα μου εκ νέου θα θεριεύει.»
Οράτιος, Ωδές, Βιβλίο ΙΙΙ
"Exegi monumentum aere perennius,
regalique situ pyramidum altius,
quod non imber edax, non Aquilo impotens
possit diruere aut innumerabilis.
annorum series et fuga temporum
Non omnis moriar, multaque pars mei
vitabit Libitinam. Usque ego postera
crescam laude recens."
video: adarcah.I died away to the hills this dawn again
Oil painting: «Non Omnis Moriar» -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου