ArTevolution: Δεκεμβρίου 2016

So how can you laugh when your own mother's hungry,

and how can you smile when the reasons for smiling are wrong?

MUSIC VIDEO

"Christmas Song"

Once in Royal David's City stood a lonely cattle shed,

where a mother held her baby.

You'd do well to remember the things He later said.

When you're stuffing yourselves at the Christmas parties,

you'll just laugh when I tell you to take a running jump.

You're missing the point I'm sure does not need making

that Christmas spirit is not what you drink.

So how can you laugh when your own mother's hungry,

and how can you smile when the reasons for smiling are wrong?

And if I just messed up your thoughtless pleasures,

remember, if you wish, this is just a Christmas song.

(Hey! Santa! Pass us that bottle, will you?)

MUSIC VIDEO

"Christmas"

[Father:]

Did you ever see the faces of children
They get so excited.
Waking up on christmas morning
Hours before the winter sun's ignited.
They believe in dreams and all they mean
Including heavens generosity.
Peeping round the door
to see what parcels are for free
In curiosity.

And Tommy doesn't know what day it is.
Doesn't know who Jesus was or what praying is.
How can he be saved?
From the eternal grave.

Surrounded by his friends he sits so silently,
And unaware of everything.
Playing poxy pin ball
picks his nose and smiles and
Pokes his tongue at everything.
I believe in love
but how can men who've never seen
Light be enlightened.
Only if he's cured
will his spirits future level ever heighten.

And Tommy doesn't know what day it is.
Doesn't know who Jesus was or what praying is.
How can he be saved?
>From the eternal grave.
Tommy can you hear me?
Tommy can you hear me?
Tommy can you hear me?
How can he be saved?

[Tommy:]

See me, feel me
Touch me, heal me.
See me, feel me
Touch me, heal me!

Tommy can you hear me?
Tommy can you hear me?
Tommy can you hear me?
How can he be saved?

«Τη ζωή σου την πας όπου θέλεις κορίτσι μου. Μην αφήνεις κανέναν να σε κατευθύνει, όσα και να σου τάζει. Να έχεις μυαλό. Κι εμένα που μου λείπουν τα πόδια, μυαλό ευτυχώς είχα να κάνω αυτό που θέλω».

ΡΕΠΟΡΤΑΖΣτο Άσυλο Ανιάτων η δύναμη δεν μετριέται στο σώμα, αλλά στην ψυχή

Σε μια ιστορική έπαυλη της Κυψέλης κατοικούν, από την ενηλικίωση μέχρι το τέλος της ζωής τους, άνθρωποι που δεν θεωρούν αυτονόητη την ευκαμψία του σώματός τους.

Η κυρία Βάσω μένει τα τελευταία 40 χρόνια σε μια ιστορική έπαυλη που οικοδομήθηκε το 1831 στην περιοχή της Κυψέλης από έναν φιλέλληνα Βρετανό ναύαρχο. Μέχρι να έρθει στην Αθήνα στα 26 της χρόνια και πριν περάσει από ένα ίδρυμα της Μυτιλήνης και της Θεσσαλονίκης υπήρξε μια από τις περιζήτητες νύφες του Διδυμότειχου.

Καθισμένη στο φορτωμένο με καλαμάκια, ένα ρολόι χειρός, εφημερίδες και διάφορες σακούλες ηλεκτρικό της αμαξίδιο αστειεύεται με το γεγονός πως μπορεί να στερήθηκε το περπάτημα της αλλά έτσι γλίτωσε από το προξενιό που θα της επέβαλαν οι γονείς της. Τώρα περιμένει τη μέρα που θα επισκεφθεί την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, πριν όμως πρέπει να βγει μέχρι τον δρόμο της Φωκίωνος Νέγρη για να αλλάξει μια μπλούζα που αγόρασε σε λάθος νούμερο.

Η κυρία Βάσω

Παρότι προσπαθώ να μάθω την ιστορία της, εκείνη κινείται αδιαλείπτως στον διάδρομο του Άσυλου Ανιάτων, χαιρετάει όποιον περνάει από το προσωπικό, βάζει στοιχήματα και δεν ξεχνάει να στρέφει τις ρόδες της προς την τηλεόραση ανά διαστήματα. «Μορφώνομαι, είμαι ενημερωμένη για όλα τα κουτσομπολιά» εξηγεί και δίχως να την ρωτήσω πως ένιωσε όταν της ανακοίνωσαν πως πάσχει από μια μυοπάθεια που θα την καθηλώσει με παραινεί να μην μεμψιμοιρώ ποτέ, όπως αποφάσισε να κάνει και ίδια δεχόμενη την ανίατη πάθηση της.

Το Άσυλο Ανιάτων ξεκίνησε το έργο του το 1893. Νοίκιασε την ιστορική έπαυλη της Κυψέλης το 1901, για την αγοράσει τελικά το 1905.

Η σημερινή πρόεδρος του κοινωφελούς, μη κερδοσκοπικού σωματείου, Ιωάννα Ηλιάδη.

Όσοι περπάτησαν τα τελευταία 122 χρόνια στους διαδρόμους του Άσυλου Ανιάτων έμεναν άγρυπνοι προκειμένου να φροντίσουν ανθρώπους σαν την κυρία Βάσω, μερικές φορές λιγότερο αλέγρους από την ίδια. Εκείνους που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στην φροντίδα που απαιτεί μια παραπληγία, μια ημιπληγία, η σκλήρυνση κατά πλάκας, τα νευρολογικά νοσήματα και οι ρευματολογικές ασθένειες. Δίχως καμία κρατική επιδότηση, το κοινωφελές μη κερδοσκοπικό σωματείο 110 εργαζόμενοι παράσχουν ιατρική, νοσηλευτική, φαρμακευτική φροντίδα και ψυχική υποστήριξη σε 165 ασθενείς, εκ των οποίων το 80% είναι κατάκοιτοι.

Σε έναν χαιρετισμό της, η σημερινή πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου είχε επισημάνει πως «η δύναμη δεν μετριέται στο σώμα αλλά στην ψυχή», όταν ανέλαβε τα καθήκοντα της σε μια κρίσιμη για το άσυλο περίοδο. Καθώς οι δωρεές έχουν περιοριστεί και η ακίνητη περιουσία αποτελεί περισσότερο τροχοπέδη παρά βοήθημα για την βιωσιμότητα του σωματείου, αυτό που την παρακίνησε να εμπλακεί μ’ έναν γραφειοκρατικό και οικονομικό κυκεώνα είναι πως το κτίριο που έχει κριθεί διατηρητέο από το κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο δεν αποτελεί ένα ανεκμετάλλευτο αρχιτεκτονικό δείγμα του 19ου αιώνα.

Ο αριθμός 39 της οδού Αγίας Ζώνης έχει μετουσιωθεί σε περιουσία για τους ανθρώπους που κινούνται στην προαύλιο χώρο και αναπαύονται στις κλίνες του. Είναι το σπίτι που, καταστατικά και εκ των πραγμάτων, τους φιλοξενεί από την ενηλικίωση τους έως το τέλος της ζωής τους.

Η Ιωάννα Ηλιάδη μπορεί να έχει επωμιστεί το βάρος της καθυστερημένης καταβολής δεδουλευμένων, την υποχρέωση πληρωμής του ΕΝΦΙΑ, την επίβλεψη των εσόδων και των εξόδων αλλά αυτό που την κάνει πιο περήφανη για τη μέχρι τώρα θητεία της είναι πως βλέπει χαρούμενα τα πρόσωπα των ασθενών. «Τα τέσσερα τελευταία χρόνια καταφέραμε να φροντίζουμε καλύτερα τους ασθενείς μας. Εδώ και 36 μήνες η Αρχιεπισκοπή Αθηνών μας προσφέρει το μεσημεριανό γεύμα δωρεάν, πολλά από τα φάρμακα των ασθενών έρχονται από κοινωνικά φαρμακεία, κάνουμε έναν τεράστιο αγώνα δρόμου και συγκεντρώνοντας ότι μπορούμε μέσα από χορηγίες. Παρά τις λύπες, οι γιορτές που διοργανώνουμε και οι δράσεις μας φέρνουν χαμόγελα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν χρειάζονται μόνο τροφή και εμβόλια, συναισθήματα και αγάπη θέλουν, αυτά τα χρειάζονται περισσότερο».

Η κυρία Βάσω παρακολουθεί μια γυναίκα που στελεχώνει το προσωπικό του ασύλου να ζωγραφίζει μια υδρόγειο σφαίρα σε έναν τοίχο. Αντιμετωπίζει πρόσχαρα όποιον περνάει από το οπτικό της πεδίο αν και ισχυρίζεται πως δεν κάνει πλέον φίλους, οι κολλητές της βρίσκονται έξω από το άσυλο, οι περισσότερες παντρεύτηκαν και τρέχουν με τις δικές του υποχρεώσεις. Όπως εξηγεί η πρόεδρος το στενό φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον δε μπορεί να φροντίσει ανθρώπους με τέτοιους είδους παθήσεις εντός ενός συμβατικού σπιτιού.

ArTevolution

English Tags

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

MIKE DELISTATHIS - ART IN METAL

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ - "Ο Θεός είναι πέρα από τα ανθρώπινα"

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

CHRISTMAS

Missa O Magnum Mysterium - 5.Sanctus, Tomas Luis de Victoria

Στο Άσυλο Ανιάτων η δύναμη δεν μετριέται στο σώμα, αλλά στην ψυχή !!!

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

ΣΧΟΛΗ ΧΟΡΟΥ ΜΑΙΡΗΣ ΜΑΤΣΟΥΚΑ

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Strange Photon's Stories - Arthur Bliss: A Colour Symphony (1921/1932)

Αρχειοθήκη ιστολογίου