Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης Δεν Πιστεύει ότι Είναι ο Εξυπνότερος Άνθρωπος στο Δωμάτιο. Αλλά, ο Πιο Παθιασμένος.
Σπόυδασε στο Μπέρκλεϊ, έλυσε το γρίφο του Nash, διδάσκει στο MIT, προσεγγίζει φιλοσοφικά (και ηθικά) την τεχνητή νοημοσύνη, δεν του αρέσουν και τόσο οι ταινίες sci-fi. Μίλησε στον Παναγιώτη Μένεγο.
Κάθε βράδυ τα βάζει με τον εαυτό του που δεν τόλμησε. Κοιτάει τηλεόραση, τρώει κάτι στα όρθια, ψάχνει ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Έχει κόψει το ποτό. Όχι γιατί δεν το αντέχει πια, μα να, είναι και το στομάχι του που δεν μπορεί ν’ ανταπεξέλθει σ’ άλλη ζάλη.
Ξαπλώνει στο κρεβάτι διπλωμένος στο πλάι, σα μωρό. Προσδοκά να γεννηθεί ξανά το επόμενο πρωί, να βρει το θάρρος, να υπακούσει στη φωνή της καρδιάς του, να, να, να, ν’ ανοίξει το παράθυρο και να ‘ναι καλοκαίρι, έστω.
Πίσω απ’ τα μάτια του χιονίζει. Επιδείνωση της κακοκαιρίας προβλέπουν οι μετεωρολόγοι. Τυλίγεται στο παλτό του ξυλιασμένος. Στα χέρια του ο λογαριασμός της ΔΕΗ, τα κοινόχρηστα, το δάνειο του σπιτιού. Τελειώνει η ζάχαρη, ο καφές, η ανάσα του. Περπατά πάνω στο πεζοδρόμιο με προσοχή, είναι γεμάτο από βρεγμένα φύλλα και γλιστράει.
Φτάνει στο γραφείο του ληγμένος. Ανοίγει τον υπολογιστή, πληκτρολογεί ένα νούμερο κι άλλο κι άλλο. Κάπου - κάπου κοιτά έξω απ’ το παράθυρο, νιώθει το στόμα του να κολλάει.
«Πάω στο κυλικείο, καφέ θες;» ρωτά ο συνάδελφος από συνήθεια.
Γυρίζει προς το μέρος του όλο χαρά ξαφνικά. Αυτό του λείπει, αυτό φταίει, αυτό θέλει.
«Όχι ευχαριστώ! Θάλασσα, αυτό θέλω, ένα ποτήρι θάλασσα»
Δύσκολο να ζεις μια ζωή χωρίς αλάτι.
(σκέψεις βασισμένες στο βιβλίο «Το αλάτι της ζωής» της Francoise Heritier εκδ. Κέλευθος)
