Bellerophone ονομαζόταν το διαστημόπλοιο που μετέφερε τον επιστήμονα Edward Morbius στον Απαγορευμένο Πλανήτη, σύμφωνα με τα κινηματογραφικά τεκταινόμενα του Forbidden Planet· της εμβληματικής ταινίας sci-fi φουτουρισμού του 1956 – με τις κορυφαίες για την εποχή αποτυπώσεις ρομπότ στη μεγάλη οθόνη– του ηχητικού περιβλήματος της οποίας ηγούνταν το πρώτο ολότελα ηλεκτρονικό σάουντρακ των αδερφών Barron.
LISTEN TO
Το συνθετικό όραμα του Δημήτρη Σαντζιλιώτη κατατίθεται ανελλιπώς από το 2005 στο ηλεκτροακουστικό εγχείρημα Bellerophone. Κι αυτή είναι η τέταρτη φορά που o εν λόγω Αθηναίος ξεδιπλώνει τις απόψεις του στη διάρκεια ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ, προσφέροντας ξανά έναυσμα για ενδοσκόπηση και συναρπαστικά «ταξίδια» στον εσώτερο εαυτό μας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ
Το συνθετικό όραμα του Δημήτρη Σαντζιλιώτη κατατίθεται ανελλιπώς από το 2005 στο ηλεκτροακουστικό εγχείρημα Bellerophone. Κι αυτή είναι η τέταρτη φορά που o εν λόγω Αθηναίος ξεδιπλώνει τις απόψεις του στη διάρκεια ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ, προσφέροντας ξανά έναυσμα για ενδοσκόπηση και συναρπαστικά «ταξίδια» στον εσώτερο εαυτό μας.
Από μόνη της, η ονοματοδοσία του πρότζεκτ παρέχει μια αρχική «εικόνα» για το τι ενδέχεται να βιώσει ο επίδοξος ακροατής μέσα στα πλαίσια αυτού. Για να εξηγηθώ επί της διαπίστωσης μου, αρκεί να πω ότι Bellerophone ονομαζόταν το διαστημόπλοιο που μετέφερε τον επιστήμονα Edward Morbius στον Απαγορευμένο Πλανήτη, σύμφωνα με τα κινηματογραφικά τεκταινόμενα του Forbidden Planet· της εμβληματικής ταινίας sci-fi φουτουρισμού του 1956 – με τις κορυφαίες για την εποχή αποτυπώσεις ρομπότ στη μεγάλη οθόνη– του ηχητικού περιβλήματος της οποίας ηγούνταν το πρώτο ολότελα ηλεκτρονικό σάουντρακ των αδερφών Barron. Εκείνη η νεοεισελθείσα αντίληψη περί της αυτοσχεδιαστικής αξιοποίησης των «καινούργιων» και μη τεχνολογικών μέσων στη μουσική, εφόρμησε από τα ’50s στη δημιουργικότητα πολλών συνθετών, οι οποίοι έκτοτε εντρύφησαν σε κάθε είδους εργαλείο (αναλογικό και ψηφιακό) παραγωγής ηχητικών συχνοτήτων.
Ο Bellerophone (όπως στο εφεξής θα αναφέρω τον Σαντζιλιώτη) εμπίπτει αναμφίβολα στην προαναφερθείσα «κάστα» καλλιτεχνών, καθιστώντας την εκάστοτε δουλειά του ως ένα σύνολο αλληλεπιδράσεων που διακατέχεται από αληθινό αυθορμητισμό και που δεν καταλήγει σε μια εκ προοιμίου σχεδιασμένη έκβαση. Οι απόπειρές του μοιάζουν να απορρέουν από διαρκή μελέτη και τριβή, καθώς και εκτεταμένους αυτοσχεδιασμούς που καταδεικνύουν γνώση και ένα αδιάκοπα εξελισσόμενο πλάνο μέσα στην παρορμητικότητα τους. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στα σκηνικά που διαμορφώνει για λογαριασμό του τελευταίου επίσημου άλμπουμ του (μια άλλη του εκδοχή του οποίου είχε προ διετίας αναρτηθεί διαδικτυακά), Do You Feel Lucky?. Τη διάδοχη κατάσταση, δηλαδή, των εκτεταμένων ηλεκτρακουστικών drones του περσινού Uses Of Gravity. Είχαν προηγηθεί, το πραγματικά ενδιαφέρον προ επταετίας έργο του Sonic Sculptures, το οποίο εκπονήθηκε χάρις στην ψηφιακή ηχητική πλατφόρμα-παιχνιδομηχανή (PC λογισμικό σε Max/MSP περιβάλλον) που υλοποίησε ο Bellerophone, καθώς και το εποικοδομητικό και περισσότερο ευέλικτο σε τέμπο και μελωδίες ντεμπούτο 11 Songs for Polaroids and Playmobils.
Εμβαθύνοντας στο Do You Feel Lucky?, λοιπόν, παρατηρούμε ότι την πρωτοκαθεδρία έχουν οι λιτοί πειραματισμοί του με ηλεκτρονικά κυκλώματα, πλατφόρμες και όργανα. Αναλογικά συνθεσάιζερ και ρετρό τεχνικές επεξεργασίας οδηγούν την «κούρσα», μοτίβα από κιθάρα, βιολοντσέλο, σαντούρι (συχνά περασμένα από φίλτρα και εφέ), καθώς και field recordings προστίθενται στην πορεία, συνυφαίνοντας ένα καθηλωτικό –στο μεγαλύτερό του μέρος– ηχογράφημα. Ένα άλμπουμ επτά κομματιών, στο οποίο δεσπόζουν τα κατηφή-δυστοπικά «καρέ» κυκλικότητας, σχηματίζοντας εν τέλει ένα εξαιρετικά καλαίσθητο μωσαϊκό, όπου συνυπάρχουν σπασμωδικές μελωδίες, αργόσυρτοι ρυθμοί και ηλεκτρονικά θραύσματα.
Πρόκειται για ένα LP εκτεινόμενο από τις γεμάτες στιλιστική ελευθεριότητα περιπλανήσεις των Ιάννη Ξενάκη (το γεύεσαι ικανοποιητικά στο “Desert”) και John Cage, μέχρι την αγωνιώδη αύρα στις κοσμικές, kraut και ambient καταβυθίσεις των Tangerine Dream (το αφουγκράζεσαι πιστά στο έξοχο “The ScapeGoat”) και των καρποφόρων συνεργασιών του Brian Eno με τους Hans-Joachim Roedelius και Dieter Moebius (λογίζοντας και εκείνες με τα συγκροτήματα αυτών Cluster και Harmonia– με επιρροή που εντοπίζεις σχεδόν παντού στον παρόντα δίσκο). Στο ενδιάμεσο, ανακαλεί και τις επενδύσεις των Goblin για τα αιματοβαμμένα giallo πλάνα του ιταλικού σινεμά (λ.χ. Profondo Rosso και Suspiria – πηγαίνεις αμέσως στο “Palace Of Marvels”).
Στο πρόσωπο του Bellerophone συναντάμε έναν ολοκληρωμένο δημιουργό (με προεκτάσεις και σε ηχητικά installations) που μετουσιώνει τα ερεθίσματά του από ποικίλες εκφάνσεις της μουσικής, του κινηματογράφου και, εν γένει, της ζωής, σε αμιγώς ιδιοσυγκρασιακά έργα. Ένα ακόμη τέτοιο αναμένεται… αύριο (19 Απριλίου) και θα έχει τίτλο Illusion Of Safety.
LISTEN TO
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου