Η ΚΥΡΑ ΜΟΥ Η ΤΡΕΛΑ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ

... κ’ ήταν σαν κάτι, κάτι ανείπωτο νάχε να πει,

κι ύστερα, παίρνοντας, σκυφτή επιβάτισσά του τη λύπη ως ήρθε θάφευγε,

με κυβερνήτη του τη σιωπή...

Η Κυρά μου η Τρέλα

Πώς ήταν έτσι, πώς μου εφάνη ως είχεν έμβει

κειο το βαπόρι μες στο λιμάνι με όκια τεφρά,

όπως το τύλιξε στ’ αχνά μετάξια της σιγά η ρέμβη

ως το ρυμούλκησε μειλίχιο η νύστα μου εκεί αλαφρά.

Ήρθε και στάθηκε μπερδικλωμένο σ’ αχνή τολύπη

κ’ ήταν σαν κάτι, κάτι ανείπωτο νάχε να πει,

κι ύστερα, παίρνοντας, σκυφτή επιβάτισσά του τη λύπη ως ήρθε θάφευγε,

με κυβερνήτη του τη σιωπή.

Κι η νύχτα έφτασε. Αχ, το βαπόρι μες στην ασβόλη,

τι τρέλα θάκανε ανεπανόρθωτη και μαγική;

Μη θα κεραύνωνε με μια του λέξη την έρμη πόλη

μη θα ξεμπάρκαρε τη φρίκη αμίλητη οτο μώλο εκεί;

Ή μη—βαρκάκια του—μ’ άσπρες κορδέλες σταυροδεμένα

φέρετρα θάστελνε όξω—σαν κύματα και σαν αφροί—

όπου θα κείτονταν της γης τα νήπια μαχαιρωμένα

ή όπου όλοι όσοι αγαπήθηκαν, θάσαν vεκροί;

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Τίποτα, τίποτα… Μα πώς έτσ’ ήταν, πώς μου εφάνη

αυτό το πλοίο; Στάθηκε αμίλητο μ’ όψη φριχτή,

κι έφυγε, ως τόφερε η Κυρά μου η τρέλα μες στο λιμάνι,

αυτή που παίρνοντας με από το χέρι με περπατεί…

(Τα Νέα Ελληνικά 1 [Ιανουάριος 1952]). Από το μπλογκ Κύκλος ποιητών δυτικής ακτής.

ΠΗΓΕΣ

Αφιέρωμα στον Γιάννη Σκαρίμπα

Γιάννης Σκαρίμπας - Ποιητής και Πεζογράφος της Χαλκίδας

ΦΩΤΟ

ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ+ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΚΟΥΣΤΕ / ΔΕΙΤΕ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

ΟΥΛΑΛΟΥΜ . . .

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά

απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,

κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά

κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,

αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι

και θα μυρίζει ήλιο και βροχή

και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,

στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,

και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ

χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"

που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει

καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά

προς τη Σελήνη . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·

κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -

μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή

κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,

που άκουγα διπλά τα βήματα μου!

Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;

κι εσύ κοντά μου . . .

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ 

Ποιήματα του Γιάννη Σκαρίμπα