The story of life and death and what comes after told by the beautiful statues of the oldest cemetery of the french Capital.
There is 1 Million people buried in the Père la chaise cemetery in Paris
What happens after death is a personal vision and i hope find hope in this video.
The Père-Lachaise is the largest cemetery in Paris proper and one of the most famous in the world. Located in the 20ᵉ district of the city, many famous people are buried there.
Production : Mathieu Stern
Shot with the A7II and Beholder MS1
Le cimetière du Père-Lachaise est le plus grand cimetière de Paris intra muros et l'un des plus célèbres dans le monde. Situé dans le 20ᵉ arrondissement de la ville, de nombreuses personnes célèbres y sont enterrées.
Ο Γάλλος κινηματογραφιστής Mathieu Stern δημιούργησε το Paris Lifelapse, ένα στοιχειωτικά όμορφο time lapse βίντεο που κινείται μέσα από στους διαδρόμους και μεταξύ των αγαλμάτων του νεκροταφείου Περ Λασέζ, του αρχαιότερου και μεγαλύτερου νεκροταφείου στο Παρίσι.
Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι είναι θαμμένοι εκεί, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων μορφών, όπως ο συνθέτης Φρεντερίκ Σοπέν, ο Τζιμ Μόρισον από τους Doors, η μυθιστοριογράφος Κολέτ, ο καλλιτέχνης Τεοντόρ Ζερικώ και ο συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς.
Η ιστορία της ζωής και του θανάτου και του τι έρχεται μετά όπως λέγεται μέσα από τα όμορφα αγάλματα του παλαιότερου νεκροταφείου της γαλλικής πρωτεύουσας.
"I think most shouldn't condone the killing of human animals...so one shouldn't necessarily follow my example, I'm a little harder, more from the school of sweet revenge, and I do it though my art."
Η "εντεχνίλα" και η "διανόηση" σάπισαν πριν καλά καλά ωριμάσουν.
Και βρωμάνε.
VIDEO
Πάτερ Ημών - Σταμάτης Μορφονιός (Official Clip)
Η "εντεχνίλα" και η "διανόηση" βρωμάνε.
Πάσχουν από το σύνδρομο του σκυλάδικου.
Σε βαριά μορφή.
Κλίκες.
Παρεούλες.
Μαρκίζες,
Μιζέρια.
Παλιά ψέμματα, ειπωμένα διαφορετικά από νέα στόματα.
Πιο ύπουλα όμως.
Πιο πονηρά.
Πιο "ψαγμένα".
Κατά τις "ανάγκες των καιρών".
Καλυμμένα πίσω από όμορφες λέξεις.
Πίσω από ήλιους, θάλασσες και ουρανούς.
Σιχαμερές σχέσεις συμφέροντος.
Εαυτούληδες νάνοι που παλεύουν να ξαπλώσουν στο κρεββάτι του Προκρούστη όσους νιώθουν να ξεφεύγουν λίγο από το ύψος τους.
Ξυνισμένα χαμόγελα και αγκαλιές ανάγκης.
Τσιγκούνικα ανθρωπάκια που σκοτώνουν για δόξα.
Ταπεινά με το κεφάλι στο πάτωμα ακονίζουν τα δοντάκια τους και περιμένουν τη κατάλληλη στιγμή για να επιτεθούν.
Με μια όραση που φτάνει μέχρι τη μύτη τους.
Ή καλύτερα μέχρι τον καθρέφτη τους.
Το χθες δεν πέθανε.
Το χθες είναι εδώ ντυμένο με καινούργια κουρέλια.
Κόβει βόλτες σε καινούργια στέκια,
μιλάει μια καινούργια γλώσσα
και τρέφεται με την αγαπημένη παλιά τροφή του.
Με ανθρώπους.
Η "εντεχνίλα" και η "διανόηση" σάπισαν πριν καλά καλά ωριμάσουν.
Και βρωμάνε.
Πολύ.
Για ακόμα μια φορά όλες οι ελπίδες μας στηρίζονται σε κάποιους μοναχικούς τρελούς που κλεισμένοι μέσα στα δωμάτιά τους πολεμάνε τη μιζέρια και το σκοτάδι.
... Κάποιες φορές δεν αρκούν μόνο τα λόγια
οι λέξεις αργούν να ωριμάσουν στα χείλη,
ο καρπός στην καρδιά, να ανθίσει ,
δένδρο να γίνει και να φέρει καρπούς ...
ΜΥΓΔΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΑΕΤΟΙ
Το όνειρο έκλεισε με την σκέψη σου.
Χαρταετοί ανέμιζαν στο περιθώριο.
Περίτρανα οι φόβοι μας πέτρωσαν,
οι χαρταετοί πάψαν να ανεμίζουν
Δύο σπουργίτια, δύο άστεγοι,
δύο ζητιάνοι ζητήσαν την προσοχή των περαστικών.
Άλλοι με τύμπανα,
άλλοι με άμαξες δίχως ρόδες μόνο της ψυχής το κουράγιο.
«Το τραγούδι των ανθρώπων»: μια ταινία εμπνευσμένη από απεργίες πείνας μεταναστών «χωρίς χαρτιά» στο Βέλγιο
Συγκεράζοντας στοιχεία δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, η ταινία των Bénédicte Liénard και Μary Jiménez Το τραγούδι των ανθρώπων εμπνέεται από δύο απεργίες πείνας προσφύγων και μεταναστών «χωρίς χαρτιά», που έλαβαν χώρα στην εκκλησία Béguinage στις Βρυξέλλες το 2008 και το 2009. Μιλήσαμε με τις σκηνοθέτριες, ενόψει της παγκόσμιας πρεμιέρας της ταινίας τους στο πλαίσιο της ενότητας Ανοιχτοί Ορίζοντες του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Το μόνο που μπορεί να ΠΛΗΓΩΣΕΙ αυτούς που ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ στον αληθινό όρο της ΦΙΛΙΑΣ είναι να έχεις δεύτερες σκέψεις για την ΑΛΗΘΕΙΑ του πράγματος.
Της Ιωάννας Γκανέτσα.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων που αγαπούν και ενίοτε ερωτοτροπούν με τις λέξεις δεν συνηθίζει να κάνει εκπτώσεις στη χρήση τους.
Λατρεύει να τις χρησιμοποιεί με ακρίβεια και εννοώντας κάθε μία από αυτές, όσο μικρές ή ασήμαντες μπορεί να φαίνονται.
Εκείνοι που σέβονται τις λέξεις και τη σημασία τους, λοιπόν, είναι φειδωλοί στη χρήση προσδιορισμών και εννοιών με βαρύτητα. Σπανίως θα τους ακούσεις, για παράδειγμα, να συστήνουν κάποιον χρησιμοποιώντας τη λέξη «φίλος».
Ο ύμνος της αγάπης -Προς Κορινθίους Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου
Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.
Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει
Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη.
VIDEO
Zbigniew Preisner - Song for the Unification of Europe
VIDEO
The Supremacy Of Love (music by Zbigniew Preisner)
“Μοιάζει σα να έχουμε γεννηθεί μονάχα για να καταναλώνουμε και να καταναλώνουμε. Και όταν δε μπορούμε πλέον να καταναλώσουμε, νοιώθουμε τη ματαίωση και υποφέρουμε από τη φτώχια και αυτό-περιθωριοποιούμαστε”
“Μπορεί κάτι να διαφύγει από μια μαύρη τρύπα, και από την εξωτερική της πλευρά και πιθανώς και σε ένα άλλο σύμπαν. Οπότε αν κάποιος νιώθει ότι βρίσκεται σε μια μαύρη τρύπα, να μην τα παρατήσει. Πάντα υπάρχει διέξοδος.”
Το μήνυμα του Stephen Hawking, για όσους υποφέρουν από κατάθλιψη
Ο παγκοσμίου φήμης επιστήμονας Stephen Hawking έχει συνεισφέρει τα μέγιστα σε περίπλοκα ζητήματα που αφορούν τον χώρο, το χρόνο και το σύμπαν που μας περιβάλλει. Ωστόσο, σε πρόσφατη ομιλία του, ο χαρισματικός φυσικός έστρεψε τη προσοχή του σε ένα πιο συναισθηματικό ζήτημα.
... πόσο δεμένοι οι ίδιοι με το σύστημα που καταριούνται και, υποτίθεται, αγωνίζονται για την ανατροπή του ...
Μ. Αναγνωστάκης … γράφτηκε και σήμερα, γράφεται συνέχεια
Όλοι αυτοί οι πολεοδόμοι, φιλόσοφοι, οικονομολόγοι, καθηγητές κτλ. που γράφουν, συζητούν, αγορεύουν σε συνέδρια και σε σεμινάρια για τη βαρβαρότητα των πόλεων, τη μαζοποίηση, την αλλοτρίωση, το αδιέξοδο του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, από προοδευτική πάντα σκοπιά, αριστερή και συνήθως άκρως ριζοσπαστική – πόσοι βολεμένοι οι ίδιοι σε θέσεις με γερούς μισθούς και επιμίσθια, με παροχές και ταξίδια, πόσο δεμένοι οι ίδιοι με το σύστημα που καταριούνται και, υποτίθεται, αγωνίζονται για την ανατροπή του, πόσο βέβαιοι τελικά πως τίποτα ευτυχώς δεν κινδυνεύει ν’ αλλάξει, τουλάχιστο στο αμέσως προσεχές μέλλον
«Στην κουζίνα! Στην κουζίνα». Μ΄αυτό τον τρόπο χλεύαζαν οι φοιτητές την πρώτη γυναίκα που εισήχθη στην Ιατρική Σχολή.
Η Αγγελική Παναγιωτάτου (1878 – 1954) από τη Θηνιά Κεφαλλονιάς ήταν η πρώτη γυναίκα που αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
Το 1908, αν και ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι έγινε το 1910, οι φοιτητές της Ιατρικής Σχολής της Αθήνας εξαγριώθηκαν, όταν αντίκρισαν ένα πρωτόγνωρο θέαμα στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Μία γυναίκα καθηγήτρια. Το όνομα της υφηγήτριας ήταν Αγγελική Παναγιωτάτου και υπήρξε η πρώτη γυναίκα απόφοιτος της Ιατρικής.
